‘‘Zij die je hoofd stil krijgt’’
Coach & Hypnotherapeut:
Rianne Cartens
Yes dat ben ik. Een nuchtere coach met een vleugje hypnose, voor wie voelt dat er iets moet veranderen maar nog niet weet hoe
‘‘Import’’ Haarlemmer met een goed stel - en chaotische - hersens, een gevoelige binnenkant en een hekel aan “omdat het nou eenmaal zo hoort”.
Ik ben van nature chaotisch én gestructureerd, nuchter én gevoelig, eigenwijs.. maar met een zacht hart.
En bovenal: iemand die een talent heeft voor alles ‘‘zelf doen’’
Tot ik dat niet meer kon.
‘‘Ik was altijd de sterke, de regelaar, de helper’’
Verjaardag of jubileum? daar was ik! Familie bij elkaar? regelde ik.. Feestje organiseren? Rianne doet het, en goed ook!
Zorgen dat iedereen zich gezien voelde, afspraken herinneren, ff checken hoe iets bij iemand is gegaan en dingen fixen vóór ze mis konden gaan.
Ik was diegene die alles op de rit hield, die altijd aan stond, die vond dat je gewoon door moest gaan. En eerlijk? Ik vond dat niet eens echt een probleem, zo was ik gewoon. Het gaf me controle, overzicht en ergens ook voldoening.
Tot die ene dag.. want tijdens mijn zwangerschap kreeg ik een pittig auto-ongeluk. Vanaf dat moment liep alles vast.
Mijn lijf werkte niet meer mee, slapen werd een ramp, ik piekerde me rot, voelde me leeg, maar óók schuldig. Naar mijn kinderen, man en vrienden.. ergens herkende ik mijzelf niet meer.
Ik werd wakker met spanning in mijn buik en ging naar bed met een bonzend hoofd.
En overdag? Just smile and wave - net als die pinguïns uit Madagaskar. Want dat had ik geleerd: doorgaan, groot houden en vooral niet klagen.. maar van binnen was ik kapot en vroeg ik mij steeds vaker stilletjes af; ik weet niet meer of ik dit nog kan en wil volhouden.
De zoveelste intake, de zoveelste
‘‘ik snap je’’ maar ik voelde niks
Ik voelde me vooral dat dossier wat op maandag op het ene en op donderdag op het andere bureau lag. Er werd tegen me gepraat, maar niet naar me geluisterd en bij elke nieuwe intake dacht ik: laat maar, jullie luisteren toch niet.
Dus ik deed wat ik altijd deed: ik sleurde mezelf erdoorheen, deed wat er van me verwacht werd en riep hard genoeg dat het wel ging. Want dan hoefde niemand te gaan graven in waar het écht pijn deed.. want als dat zou gebeuren, wie vangt me dan op.
Dus ja, ik kan wel zeggen dat ik het zelf ook in stand hield en mezelf wijsmaakte dat ik het zelf wel kon fixen.
Tot ik op een moment kwam dat ik wel moest toegeven; ik trek dit echt niet meer.
Ik voelde me in lange tijd gezien.. en dat deed iets met me
Uiteindelijk vond ik iemand die niet kwam aanzetten met een oplossing, geen gefikst plan, geen mooie praatjes. Maar wél het eerste moment in lange tijd dat ik me gezien voelde.. en dat deed iets.
Beetje bij beetje begon ik weer te voelen wat ik nodig had.
Niet groots en meeslepend, zoals in een film. Meer stuntelend, met horten en stoten.. met keihard op mijn bek gaan, maar ook met opstaan, steeds weer.
En het verschil, dit keer deed ik het niet alleen.
Beetje bij beetje begon ik weer te voelen wat ik nodig had.
Niet groots en meeslepend, zoals in een film. Meer stuntelend, met horten en stoten.. met keihard op mijn bek gaan, maar ook met opstaan, steeds weer.
En het verschil, dit keer deed ik het niet alleen.
Ik leef weer, niet op de automatische piloot, maar echt!
En dat is me een partijtje lekker!
En dit alles is het begin geweest van alles wat ik nu doe.
Niet omdat ik perfect ben, niet omdat ik altijd de juiste keuzes maak.
Maar omdat ik weet hoe het is om stilletjes te verzuipen terwijl niemand het ziet.
Omdat ik weet hoe het voelt als je op vrijdagavond leeg op de bank ploft en je afvraagt: is dit het nou?
Misschien zit jij daar nu.
Voel je dat er iets moet veranderen, maar weet je niet waar je moet beginnen?
Stuur me dan een berichtje. Geen gedoe maar gewoon even bellen of appen.
En als het klikt, gaan we aan de slag. Samen.
Want je hebt al lang genoeg in je eentje doorgemodderd.
Ik kan weer genieten en lachen omdat ik gelukkig ben, niet omdat ik iets te verbergen heb.
Ik vraag om hulp als ik het nodig heb (niet altijd soepel, maar hé: groei hè).
En geef dingen uit handen en laat los wat niet van mij is, zonder me er drie dagen schuldig over te voelen.
En soms? Laat ik de boel gewoon de boel (moet ik dan wel even tegen m’n innerlijke controlfreak zeggen dat het oké is)
En nee, het gaat niet altijd vlekkeloos of perfect. Ik blijk ook gewoon nog mens te zijn.. maar weet je? Het leven is niet altijd alleen maar leuk en dat is oke.